Opiekun dzienny

Instytucja opiekuna dziennego została stworzona jako substytut żłobka, jednakże coraz częściej mówi się iż jest alternatywa dla niani. Kim jest opiekun dzienny, jakie należy spełnić wymagania by nim zostać? Czy korzystanie z opiekuna dziennego jest popularne w naszym kraju?
Instytucję opiekuna dziennego powołano w ustawie z 4 lutego 2011 roku o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. Nr 45, poz. 235). Generalnie opiekuna dziennego rozumie się jako zinstytucjonalizowaną formę opieki nad dziećmi, obok żłobków oraz klubów dziecięcych, będącą alternatywą dla rodziców, którym nie udało się zapisać swoich skarbów do żłobka, inaczej mówiąc, zabrakło dla nich miejsca. Opiekun to osoba zatrudniona przez gminę na umowę – zlecenie. Opiekunem dziennym może zostać osoba pełnoletnia po spełnieniu pewnych wymogów, m.in. należy posiadać warunki lokalowe zapewniające bezpieczną opiekę nad dzieckiem, czy nie być osobą pozbawioną władzy rodzicielskiej. Ponadto gmina jest zobowiązana do zorganizowania i przeprowadzenia konkursu w celu wyboru opiekunów, w przypadku wyraźnego zgłoszenia przez rodziców zapotrzebowania na takie usługi. Kandydat na opiekuna jest zobowiązany do odbycia 160-godzinnego szkolenia przygotowawczego. Osoby, które pełniły już funkcje opiekuna czy posiadające odpowiednie kwalifikacje (pielęgniarki, położnej, opiekunki dziecięcej, nauczyciela wychowania przedszkolnego, nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej lub pedagoga opiekuńczo-wychowawczego) zobowiązane są do odbycia szkolenia 40-godzinnego uzupełniającego, w tym z zakresu udzielenia dziecku pierwszej pomocy. Osoby, które pracowały z dziećmi w wieku do 3 lat przez co najmniej 12 miesięcy bezpośrednio przed podjęciem zatrudnienia jako opiekun dzienny, są zwolnione z takiego szkolenia.
Jeden opiekun może zajmować się maksymalnie pięciorgiem maluchów, w wieku od dwudziestego tygodnia życia do trzech lat. W przypadku gdy jedno z dzieci nie ukończyło roczku lub jest niepełnosprawne i wymaga szczególnej opieki, wtedy grupa może składać się z maksymalnie trójki dzieci. Zadaniem opiekuna jest należyta opieka nad dzieckiem, w warunkach zbliżonych do domowych oraz zagwarantowanie opieki pielęgnacyjnej i edukacyjnej, która uwzględni rozwój psychomotoryczny dziecka. Funkcja opiekuna dziennego różni się od instytucji niani tym, iż opiekun może zajmować się tylko ograniczoną ilością dzieci, ale zajmuje się również tymi dziećmi we własnym domu lub w warunkach zbliżonych do domowych.
Ustawa została znowelizowana i od lipca 2013 roku, dziennych opiekunów, prócz gmin mogą zatrudniać również osoby prywatne oraz jednostki organizacyjne, nieposiadające osobowości prawnej. Takie podmioty mają za zadanie podpisać z opiekunem umowę, który musi być ubezpieczony oraz wpisany do rejestru opiekunów, prowadzonym przez gminę.
Funkcja opiekuna dziennego pochodzi z Francji, gdzie jest bardzo popularna. W Polsce nie przyjęła się tak jakby tego chcieli ustawodawcy. W roku 2011 nie zarejestrowana żadnego opiekuna w kraju. Pierwsi chętni pojawili się w roku 2012 w liczbie około 30 osób. Z danych z pierwszej połowy roku 2013 wynika, że raptem 12 gmin w skali całego kraju, zatrudniło opiekunów w liczbie około 50 osób. Mała popularność nie wynika z braku funduszy gmin, ale z małego zainteresowania takim sposobem zarobkowania.
Szkoda, że instytucja opiekuna dziennego nie przyjęła się w naszym kraju tak jak we Francji. Pamiętajmy, że jest to ideale wyjście dla młodych matek, które nie chcą tracić czasu spędzonego z własnymi, małymi dziećmi, a chcących dalej pracować. Może w przyszłości opiekun zyska na popularności. Czas pokaże.